رطوبت گير چيست؟ :
مواد رطوبت گير، در رطوبت گيرهاي خطوط لوله مكش و مايع
سيستمهاي سرد کننده قرار ميگيرد تا محتويات آب و رطوبتي سيستم را جذب کند.
بعضي از مواد رطوبت گير و جاذب رطوبت معمول عبارتند از:
1. آلوميناي فعال شده
2. سولفات کلسيم
3. سيليكاژل
4. آلوميناژل
5. شبكه توري(سرند) بسيار ظريف و مولكولي
بيشتر اين رطوبت گيرها، رطوبت، رسوبات و اسيدهاي مواد سرمازا را جذب ميکنند.
رطوبت گيرها معمولا در مسير لوله حامل مايع سرمازا و در نزديكي سوپاپ
کنترل جريان ماده سرمازا قرار ميگيرند. اين مواد و وسايل بايد حتي الامكان
در جاي خنک قرار گيرند زيرا گرما ميتواند باعث جدا شدن مجدد رطوبت
از آنها و مخلوط شدن آن با ماده سرما زا شود.
رطوبت گير حامل مايع سرمازا بايد در حالت عمودي سوار شود
و ماده سرمازا از پايين به بالاي آن جريان يابد. اين رطوبت گيرها
تا زماني که قدرت جذب رطوبت خود را از دست ندادهاند در مدار باقي ميمانند.
پس از پيش آمدن سوختگي سيم پيچهاي موتور، معمولا يک
واحد رطوبت گير بزرگ در مسير لوله برگشت به کمپرسور قرار داده ميشود.
اين رطوبت گيرها نيز بهبودن ت عمودي سوار شده و جريان مايع سرمازا
در آنها از بالا به پايين است تا عبور روغن از آن آسانتر باشد. رطوبت گيرهاي لوله
برگشت را معمولا پس از پايان نظافت داخلي سيستم، از خط خارج ميکنند.
رطوبت گيرهاي اشباع شده را نبايد با گرم کردن فعال نمود.
راندمان يک دستگاه سرد کننده تجارتي تا حد زيادي به نظافت داخلي آن بستگي دارد.
فقط روغن و ماده سرمازاي تميز و عاري از رطوبت بايد در سيستم جريان داشته باشد.
تمام ذرات خارجي و رطوبت آب بايد از ماده سرمازا جدا گرديده و يا در محلي
که ايجاد مزاحمت و ضرر به دستگاه ننمايند جمع گردد.
براي اين منظور از طوريهاي سيمي، فيلترها و انواع مواد جاذب آب استفاده ميشود.
اين قطعات ممكن است به صورت جداگانه در سيستم قرار گيرند و يا همگي
در يک مجموعه جمع شوند.
اگر مواد جاذب رطوبت ظرفيت کافي براي جذب بيشترين و کمترين
حد محتوي رطوبت داشته باشند و کاملا احياء شده باشند ميتوانند ماده سرمازا
را عاري از رطوبت و تميز نگه دارند. رطوبت گير معمولي، گاه مايع مستقيما از آن عبور ميکند،
از يک لوله (برنجي - مسي - فولادي) مملو از مواد شيميايي جاذب رطوبت تشكيل شده است.
در اين رطوبت گير عمل جذب رطوبت مستقيم و بدون تغييرات شيميايي است،
مانند آلوميناي احياء شده يا سيليكاژل و يا همراه با کمي تغييرات شيميايي است،
مانند سولفات کلسيم.
در هر دو انتهاي لوله معمولا يک فيلتر نصب ميشود و اتصال لوله
يا لالهاي است و يا لحيم کاري. يک نوع از رطوبت گيرهاي متداول براي هميشه
در مسير لوله مايع باقي ميماند و فقط محفظه ماده شيميايي آن تعويض ميگردد.
متداول ترين مواد جاذب رطوبت عبارتند از آلوميناي احياء شده نوع H يا F،
سيليكاژل و سولفات کلسيم. کلروکلسيم زماني به فراواني مورد مصرف بود
ولي امروزه به مقادير زياد مصرف نمي شود.
رطوبت گير ها معمولا در خطوط حامل مايع نصب ميشوند.
رطوبت ماده سرما زاي 12-R بايد تا حد 15 قسمت رطوبت در يک ميليون و
رطوبت 22-R تا 25 قسمت در يک ميليون قسمت ماده سرما زا به بالا است.
تجربه نشان ميدهد که اگر مقدار رطوبت در سيستم از 25 قسمت رطوبت
در يک ميليون قسمت ماده سرمازا کمتر باشد، احتمال زنگ زدگي،
تجزيه روغن و سوختن موتور تقريبا به طور کامل از بين ميبرد.
در موقع تميز کردن يک سيستم سرد کننده چهار کار مهم و ضروري
و اساسي زير بايد انجام شود:
1. گرفتن آب
2. گرفتن اسيد
3. خارج کردن ذرات جامد
4. داشتن وسيلهاي که نشان دهد کار جذب رطوبت تمام شده است
رطوبت گيرها معمولا سه کار اول را انجام ميدهد و
براي انجام قسمت چهارم عمليات به وجود رطوبت سنج نياز است.
چون روغن رطوبت خود را به آهستگي از دست ميدهد و
عايق سيستمهاي بسته احتمالا مقداري رطوبت در طول زمان رها ميکند
رطوبت گير ها بايد براي هميشه در سيستم باقي بمانند.
دستگاه هاي رطوبت گير مانند اسفنج عمل ميکنند،
ولي اگر کوچك باشد، هنگامي که کاملا اشباع شود، نخواهد توانست
رطوبت ماده سرمازا را کاملا جذب نمايد. استفاده از رطوبت سنج
تنها راه امن آگاهي از اين وضعيت است، به خصوص در مورد
دستگاه هاي تهويه هواکه يخ نميزنند.
رطوبت نماهاي مختلفي وجود دارند. يک نوع آن در صورت مرطوب بودن
سيستم در حد خطرناک، به رنگ صورتي در آمده و در صورت ايمن بودن
سيستم از نظر مقدار رطوبت به رنگ آبي در ميآيند. رطوبت گير هاي ماده
سرمازاي 22- R بايد سه تا پنج برابر رطوبت گيرهاي مخصوص ماده 12- R
براي مقادير مساوي ماده سرمازا باشند. هر چه ظرفيت جذب و حلاليت آب
در ماده سرمازا بيشتر باشد، رطوبت گير بزرگ تري مورد نياز خواهد بود.
[ بازدید : 68 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]